اوه، بله، بله. من در [2018] کارنگی اینترنشنال [exhibition]; زمانی که شما وارد شدید، من یک جورهایی راهرو داشتم، بنابراین، شاید بگویید، به راحتی شناسایی شدم. اما بعد از آن مردم به من علاقه مند شدند و من تصمیم گرفتم با گالری کارما بروم و آنها من را سه سال پیش در آنجا به نمایش گذاشتند، دو سال پیش، فراموش می کنم چه زمانی. من یک برنامه دیگر در 4 مارس خواهم داشت.
بین این نمایش و نمایش در مکان های دیگر – مانند یک نمایش در فضای باز در میلواکی. Art+Practice که جای مارک بردفورد در لس آنجلس است. و ناشر [Sculpture Center] در دالاس – من احتمالاً در دو سال آینده بیشتر در معرض دید قرار گرفته ام برجسته قرار گرفتن در معرض بیماری …
… نسبت به 40 قبلی؟
پنجاه.
چه حسی دارد؟
خوب، من احساس نمی کنم که کار بهتر شده است، اما وضعیت فوق العاده است.
اکنون که کار شما بسیار بیشتر مورد توجه قرار گرفته است، در استودیو احساس متفاوتی نمی کند؟
نه نه. من آدمی هستم که می‌خواهم آن را به بهترین شکل ممکن ببینم، حتی اگر کسی جز من آن را نبیند. من به فرزندانم می گفتم، همیشه بهترین رفتار خود را داشته باشید، زیرا هرگز نمی دانید چه کسی شما را تماشا می کند، چه کسی به شما نگاه می کند.
چرا فکر می کنید زودتر شناسایی نشدید؟
خوب، اول از همه، شما باید آنجا باشید تا مورد توجه قرار بگیرید. اما شما باید به زمانی نگاه کنید که هنرمندان بسیار خوب آفریقایی-آمریکایی مانند نورمن لوئیس، آلما توماس، حتی افراد قبل از سام گیلیام وجود داشتند. من برای لحظه‌ای از اینجا دور می‌شوم – یادم می‌آید زمانی که در اولین جشنواره هنری سه رودخانه در پیتسبورگ بودم، یک آقای سیاه‌پوستی بود، حدس می‌زنم حدود 50 سالش بود که نقاشی‌های گل انجام می‌داد. بنابراین من و یک هنرمند سیاهپوست دیگر، نزدیک کارمان ایستاده بودیم. آمد بالا و گفت: این مال توست؟ گفتم: «آره.» او می گوید: «در اطراف کار خود نایستید. زیرا اگر سفیدپوستان ببینند که شما این کار را کردید، آن را نمی‌خرند.»
