در واشنگتن پست، تیم کارمن از «خوزه آندرس و خانواده در اسپانیا»، مجموعه‌ای استریم جدید، قدردانی کرد: «این یک روز طولانی دخترانتان را به کار ببرید، زمانی که پدرتان اتفاقاً یک سرآشپز معروف است – و یکی از بزرگ‌ترین سرآشپزهای جهان است. ژامبون (بدون درمان)». (آلن استام، بیرمنگام، میخ.)
برایان مرچنت در مقاله ای در آتلانتیک با عنوان “پایان افسانه دره سیلیکون” نوشت: “شما فقط می توانید احساس کنید آن، وزن تجمعی این رکود، در فناوری که اکثر ما هر روز با آن روبرو هستیم. عمل رد شدن از کنار همان آگهی احمقانه برای مشاهده همان اخبار بد در همان صفحه شیشه ای در همان شبکه اجتماعی: این آینده گیر کرده است. این حس وجود دارد که ما به پایان اینترنت رسیده‌ایم و هیچ‌کس نمی‌خواهد کیف را در دست بگیرد.» (کوین پیترز، مرکز پومفرت، کانن.)
کوین مک کارتی و ارتقاء شکنجه‌آمیز او به رئیس مجلس نمایندگان نثر خاردار زیادی را الهام بخشیدند، از جمله مشاهده تای بور، در خبرنامه Substack خود، مبنی بر اینکه رهبر جمهوری‌خواه، اوم، «اینچ به اینچ توسط گاوزبانی که سال‌ها تلاش کرده است مصرف می‌شود. دوست بودن. (این خیلی خوب است که او ستون فقرات ندارد، او راحت تر پایین می رود.)» (جان اوبراین، واترفورد، مین)
در تایمز، میشل گلدبرگ خاطرنشان کرد که «اشتباه او این بود که خود را متقاعد کرد که تسلیم شدن حزبی که وسواس دارد پاداش خواهد داد». (تام ورتان، فری هولد، نیوجرسی، و لارنس برمن، وستفیلد، نیوجرسی، در میان دیگران)؛ پل کروگمن پرسید: «اگر یک مرد روح خود را از دست بدهد، و همچنان آرای کافی برای ریاست مجلس را به دست نیاورد، چه سودی دارد؟» (Stephen J. Gibbons, Davidson, NC, and Chris Di Nardo, Holmdel, NJ); و برت استفنز خاطرنشان کردند که تسلیم امتیازات مک کارتی برای جلب حمایت محافظه‌کاران فوق‌العاده “مثل حلزونی است که پوسته‌اش را رها می‌کند و فکر می‌کند که روی آن پا گذاشته نخواهد شد.” (جوآن هیکی، اوسینینگ، نیویورک، و مارسی ایمبروگنو، شارلوت، NC، در میان دیگران)
همچنین در تایمز، پیتر استالی در مورد توهین به دکتر. آنتونی فائوچی: «به ندرت فاصله بزرگ‌تری بین شرارت یک اوباش و نجابت هدفش وجود داشته است.» (ویرجینیا میلر، ملروز، نیویورک)
