طراحی برای مدت بسیار طولانی در جهان به این روش عمل کرده است. هنوز هم بیشتر این کار را می کند.
معمار و طراح نیکلاس دو مونشو در مقدمه‌اش درباره این موضوع می‌گوید، اگرچه درست است که طراحی در جهان به خوبی انجام شده است، «همچنین مسئولیتی را برای وارد کردن ما به بحران زیست‌محیطی کنونی بر عهده داشته است. هر چیز جدید شاید خیلی بهتر از چیز قبلی نباشد.
البته ما سعی می کنیم چیزهای جدیدی بسازیم که بهتر از قبل باشد. اما حتی تغییرات بزرگ نیز پیچیده است. ماشین های برقی بگیرید آنها ممکن است از سوخت های فسیلی استفاده نکنند، اما با مبادلات خاص خود همراه هستند – طیف وسیعی از مواد، از کبالت گرفته تا مس و لیتیوم، باید برای ساخت باتری های خود استخراج شوند. حل چالش‌های زیست‌محیطی ناشی از آن، تغییر دیگری را که احتمالاً به کاهش انتشار کربن کمک بیشتری می‌کند، آغاز نمی‌کند: کشف چگونگی ترغیب مردم به رانندگی کمتر.
ربکا آکرمن در پایان نامه خود در مورد تفکر طراحی، نشان می دهد که چگونه، ناخواسته، این فرآیند تکرار شونده برای حل مسائل دقیقاً با نگرانی های مطرح شده توسط مک کوی نشان داده می شود. اما آکرمن در مورد طراحی امروز گزارش می دهد و دلیلی برای خوش بینی در تلاش های جدید برای ایجاد ابزارهای طراحی می بیند که “قادر به خدمت رسانی عادلانه به جوامع مختلف و حل مشکلات مختلف در آینده هستند.”
حرفه طراحی – نه برای اولین بار و نه مطمئناً آخرین بار – با سؤالاتی که قبلاً نمی پرسیده بود بیدار شده است: این برای چه کسی است؟ چه کسی از آن سود می برد (و چه کسی یا چه چیزی ممکن است از آن آسیب ببیند)؟ چه کسانی محروم می شوند؟ آیا پیامدهای ناخواسته را بررسی کرده ایم؟ آیا ما مشکل درستی را حل می کنیم؟
اینها تنها برخی از سؤالاتی است که ما در هنگام طراحی این شماره (بله) به آنها فکر می کردیم، ویژگی هایی که آنچه را خواهید دید داستان های معمولی “طراحی” نیستند. آنچه که آنها آشکار می کنند وسعت شگفت انگیزی است که امروزه در زیر چتر طراحی قرار می گیرد.
Will Douglas Heaven به بررسی استفاده از اتوماسیون هوش مصنوعی برای طراحی داروهای جدید می پردازد، رویکردی که پتانسیل ارائه داروهای ارزان تر را در جدول زمانی سریعتر دارد. متیو پونزفورد تحولی را که در حومه مکزیکوسیتی اتفاق می‌افتد، بررسی می‌کند، جایی که لغو یک پروژه فرودگاه بین‌المللی بزرگ فرصتی برای احیای طبیعت و فرهنگی ایجاد کرد که زمانی در آنجا رشد می‌کرد.. آیا این بیابان بحث برانگیز ممکن است به آینده طراحی زیست محیطی اشاره کند؟
بزرگداشت جذاب جان کلارک لوین به مناسبت بیست و پنجمین سالگرد بازی نقش آفرینی آنلاین و چندنفره انبوه Ultima Online، پیش درآمدی برای متاورس، نشان می دهد که موفقیت یا شکست نسبی طراحی تا چه حد به رفتار انسان بستگی دارد. آیا انسان‌ها آن‌طور که طراح مد نظر دارد عمل می‌کنند یا نه؟
و در مورد حرکتی در پروتزهای جایگزین خواهید خواند: ایجاد وسایلی که به جای تلاش برای تقلید از ظاهر یک اندام “عادی”، هیچ تلاشی برای ترکیب شدن انجام نمی دهند. موانعی که از تفکر سازگارانه تا هزینه را در بر می گیرد، الهام بخش طراحان شده است تا مسیر جدیدی را ایجاد کنند، راهی که ممکن است، جوآنا تامپسون می نویسد: «به کاربران پروتز کمک می کند تا کنترل تصویر خود را پس بگیرند و احساس قدرت بیشتری کنند، در حالی که به طور همزمان بخشی از انگ را از بین ببرند. پیرامون ناتوانی و تفاوت اندام.»
اگر بپذیریم که همه چیز طراحی است، و در نتیجه همه طراح هستند، پس انتظارات ما از این رشته ممکن است غیرواقعی و حتی نادرست بوده باشد. طراح ریک پوینور در سال 1999 نوشت: «اغراق نیست اگر بگوییم که طراحان درگیر چیزی کمتر از ساخت واقعیت معاصر نیستند.» آنچه اکنون ممکن است متفاوت باشد این است که مسئولیتی را که با بخشی از آن فرآیند به وجود می‌آید تشخیص می‌دهیم.
