اگر والترسون فقط چند سال قبل یا در همان روز در نقطه ای دیگر از جهان دچار سکته مغزی شده بود، پیش آگهی او کاملاً متفاوت به نظر می رسید. در عوض، او یک درمان اخیراً توسعه یافته دریافت کرد، درمانی که تا حدی توسط تیم نورولوژی در Foothills ایجاد شده است: آنچه ترومبکتومی اندوواسکولار یا EVT نامیده می شود. در مجموعه آنژیوگرافی بیمارستان، یک متخصص رادیولوژی اعصاب، با هدایت تصویربرداری اشعه ایکس، شریان فمورال والترسون را در بالای ران داخلی او سوراخ کرد و یک میکروکاتتر را در بدنش رد کرد و به سمت شمال به مغز متصل شد. لخته از شریان مغزی میانی او خارج شد و از طریق برش کشاله ران او بیرون کشیده شد. درست به همین ترتیب، جریان خون دوباره برقرار شد و به زودی علائم او ناپدید شدند.
کمی بیشتر از 24 ساعت بعد، زمانی که والترسون در یک تخت باریک در بخش سکته مغزی دراز کشیده بود، خاطره او دوباره به ذهنش خطور کرد. صبحانه خورد. او به سوالات پزشکان تیم سکته مغزی در حین دور زدن پاسخ داد. تا بعدازظهر یکشنبه او می‌توانست در اطراف بخش قدم بزند، در حالی که یک متخصص مغز و اعصاب سکته مغزی در آن نزدیکی معلق بود. “می خواهی دستم را بگیری؟” او پرسید. او پاسخ داد: «مردم صحبت خواهند کرد،» و خودش به هم ریخت. روز دوشنبه بعد از ظهر بود که کفش‌های کتانی مشکی‌اش را به تن کرد و برای رفتن به خانه آماده می‌شد، از دکتر سکته‌ای دیگر پرسید. کیمیا قوامی چقدر روز جمعه در آن ساعات بدی بود که دیگر یادش نمی آمد.
او گفت: «وقتی با شما آشنا شدم، از سمت چپ کاملاً فلج بودید.» بدون EVT، والترسون به احتمال زیاد با هفته‌ها بستری شدن در بیمارستان و ماه‌ها بیشتر بازپروری با وضعیت بهتری مواجه می‌شد. بدترین حالت، اگر او اصلاً زنده بماند: لوله تغذیه، بی حرکتی دائمی و عمر بسیار کوتاه شده در تخت در یک مرکز مراقبت طولانی مدت. می‌توانست فاجعه‌بار باشد، اما او اینجا بود و از دست دوم علائم ناپدید شده‌اش را شنید.
سکته مغزی سالانه حدود شش و نیم میلیون نفر را در سراسر جهان می کشد. این دومین علت شایع مرگ و میر در سراسر جهان است و به طور مداوم در بین پنج علت اصلی مرگ و میر در کانادا و ایالات متحده قرار دارد. گذشته از آمار مرگ و میر خام، سکته مغزی نیز یکی از علل اصلی ناتوانی در جهان است – اغلب اوقات، انواع کمبودهای شدیدی را پشت سر می گذارد که عزیزان را مجبور می کند تا مراقب تمام وقت شوند. حتی سکته های کوچکتر و کمتر شدید با شروع زوال عقل و بسیاری از عوارض دیگر همراه است.
با توجه به این تلفات، اغراق نیست اگر EVT را یکی از مهم‌ترین نوآوری‌های پزشکی دهه گذشته با پتانسیل نجات جان میلیون‌ها نفر و معیشت می‌دانیم. مداخله گران عصبی در ایالات متحده اکنون تقریباً 60000 EVT را در سال انجام می دهند. (سال گذشته، به نظر می رسد یکی از آنها در مورد جان فترمن در حالی که او یک نامزد دموکرات برای سناتور بود، انجام شده است، به این معنی که این رویه ممکن است به تعیین کنترل سنای ایالات متحده کمک کند.) اما تعداد کلی آمریکایی هایی که می توانستند از مزایای آن بهره مند شوند. یک EVT حداقل دو برابر آن است.
