آنچه نیکی هیلی می تواند درباره حزب جمهوری خواه به ما بیاموزد

چیزی که بیشتر از همه می تواند بگوید این است که اگر او می توانست با موفقیت به آقا حمله کند. ترامپ – اما، واقع بینانه، او احتمالاً مستقیماً این کار را اغلب انجام نمی دهد. او یک مقام سابق دولت ترامپ به عنوان سفیر سازمان ملل بود. در واقع آقای به نظر می‌رسد ترامپ به انتخابات او برکت می‌دهد، شاید به این امید که او رای‌های فرماندار را از بین ببرد. ران دیسانتیس از فلوریدا.

در مصاحبه ای با شان هانیتی مجری فاکس در ماه گذشته، خانم. هیلی مشتاق دعوا به نظر نمی رسید. وقتی از او پرسیده شد که او چه تفاوت‌هایی با آقای دکتر دارد. ترامپ، او گفت که “کاملا” با “بیشتر سیاست هایی که او انجام داد” موافق است. وقتی آقای هانیتی با پرسیدن این سوال برای بار دوم، به کمبود شیر خشک اشاره کرد.

این رویکرد غیر تقابلی نمادی از یک چالش گسترده‌تر برای او در حزب جمهوری‌خواه پوپولیستی و متخاصم امروزی است. به نظر می رسد او از نظر خلقی معتدل است، صرف نظر از دیدگاهش در مورد مسائل. و برخی از نظرات او واقعاً نسبتاً معتدل بوده است. او به عنوان فرماندار، پرچم کنفدراسیون را از مجلس ایالتی کارولینای جنوبی برداشت. او از لایحه ای حمایت نمی کند که تراجنسیتی ها را از استفاده از حمامی که با هویت جنسیتی آنها همخوانی دارد، مسدود کند. او نسبت به مسیری برای شهروندی برای مهاجران غیرقانونی ابراز همدردی می کند. این جنگجوی فرهنگ نیست.

در حزب جمهوری خواه امروز، خانم. هیلی چاره ای جز تلاش برای نفوذ به جنگ های فرهنگی نخواهد داشت. او در ویدیوی اعلامی خود، باور ریگان گونه خود به عظمت آمریکا را به عنوان مخالفتی با دیدگاه چپ که اصول بنیادی آمریکا را «بد» یا «نژادپرستانه» می‌گفت، بیان کرد. نژاد و جنسیت او ممکن است او را به یک طرفدار قوی برای این نوع موقعیت تبدیل کند، به خصوص اگر او با صراحت بیشتر از دیدگاه های محافظه کارانه استقبال کند.

اما در حالی که استثناگرایی آمریکایی ممکن است در تضاد با چپ باشد، خشم و رنجشی را که به عناصر بزرگ پایه محافظه کار دامن می زند، هدایت نمی کند. از این حیث مهم، ریگانیسم تناسخ یافته مانند نسخه اصلی نخواهد بود. ریگان در آن زمان رهبر جنبش محافظه کار بود. ام‌اس. هیلی و کسانی که امروز ریگان را احیا می کنند، نیستند. ریگان صرفاً بر اساس نظرات محافظه‌کاران قبلی مانند گلدواتر یا تافت، یک سناتور بانفوذ که مخالف همه عناصر دولت بزرگ، از جمله مداخله خارجی بود، عمل نمی‌کرد. در سال 1979 یک جمهوری خواه تافت در سیاست خارجی در مورد اتحاد جماهیر شوروی بسیار معتدل به نظر می رسید و یک گلدواتر قدیمی تر در مورد سقط جنین معتدل به نظر می رسید. امروزه ریگانیسم از بسیاری جهات مهم با محافظه کاران فاصله دارد.

نسل جدید محافظه کاران که پس از آقای. ترامپ، از جمله فرماندارانی مانند آقای. دسانتیس یا حتی یک گلن یانگکین، ممکن است کار ساده‌تری داشته باشند تا بفهمند چگونه انرژی راست‌گرایان امروزی را به چیزی شبیه محافظه‌کاری سنتی هدایت کنند تا آقای. پوپولیسم ترامپ آنها سابقه این کار را دارند. ام‌اس. هیلی ندارد.