الهامات کریگ گرین عروسک های کاغذی و هنر از یک بار همجنس گرایان لندن

این یک است پرتره من (در بالا) در ناکسوس، یونان، توسط شریک زندگی من گرفته شده است [Angelos Tsourapas, also the business director of the Craig Green label] تابستان قبل. ما 10 سال است که به یک منطقه می‌رویم و تقریباً هر شب در یک رستوران غذا می‌خوریم: این یک نوع تعطیلات بدون غافلگیری است – اصلاً یک ماجراجویی نیست. وقتی آنجا هستیم، از کارگاه سفال Manolis Libertas بازدید می کنیم. آنها بشقاب ها و کاسه ها را می فروشند، اما تمام آزمایش های عجیب و غریب را نیز دارند که یا شکست خورده اند یا عملکردی ندارند، مانند این قطعه (بالا سمت راست). شما حتی نمی توانید گل در آن قرار دهید. این همان چیزی است که هست همیشه فکر می‌کردم اگر مد نمی‌رفتم، شاید سرامیک کار می‌کردم. من هم خیلی چیزهای بسیار پیچیده اما در عین حال زیبا دارم کار ساده ریچارد پورتر (بالا مرکز). او مال من را جمع می کند و من او را.

در حین تحصیل در سنترال سنت مارتینز، به بار در Joiners Arms مشغول بودم [an East London gay pub that closed in 2015]. بسیاری از دانشجویان دیگر در آنجا کار می کردند و استیون دوهرتی یکی از آنها بود. او ساخت این نقاشی (بالا، پس زمینه)، که پشت میله آویزان بود. من آن را به عنوان یک تصویر دوست دارم – پر از احساس است – اما من را به یاد آن زمان های شاد نیز می اندازد. جامعه همیشه برای من بسیار مهم بوده است. دلیل ورود من به مد است.

من پیدا کردم این کتاب [ “Making Paper Costumes,” a 1974 manual by Janet Boyes] (در بالا ترک کرد) در کتابخانه CSM، و از آن زمان بر هر مجموعه، به نحوی، تأثیر گذاشته است. (شما می توانید از تعداد Post-it هایی که به آن چسبیده ام متوجه شوید.) من دوست دارم که این ماده کاملاً ابتدایی است و از طریق ساخت و ساز و دستکاری از آن یک فانتزی می سازد. برخی از ظاهرهای مجموعه بهار 2023 من عروسک های کاغذی را به یاد می آورند. این ژاکت (در بالا درست) از پارچه نساجی ساخته شده است که ما با چسباندن کاغذ و فویل فلزی ساخته ایم. روش کار این استودیو به این صورت است که یک نیمه شبیه یک آتلیه مد سنتی با میزهای برش الگو و چرخ خیاطی است و نیمی دیگر مانند کارگاهی است که در آن مجسمه و تاسیسات می سازیم.

از سال 2015 تا 2017، ما بخشی از بنیاد سارابنده بودیم، یک موسسه خیریه که توسط املاک لی الکساندر مک کوئین تأسیس شد. چندین فضا استودیویی در ساختمان خود دارد که هنرمندان و طراحان در کنار یکدیگر کار می کنند. آنجا بود که با اولی آشنا شدم [the British printmaker Oliver McConnie]، که حکاکی ها (در بالا مرکز) من از آن زمان جمع آوری کرده ام. من این روند را دوست دارم – او یک صنعتگر واقعی است – اما خود تصویرسازی را نیز دوست دارم. این کاملاً ترسناک و وحشتناک است، اما طنزی نیز پشت آن وجود دارد.

را مجموعه بهار 2015 (در بالا ترک کرد) نقطه عطفی برای ما بود. این اولین نمایش انفرادی ما بود و با آنچه قبلاً انجام داده بودیم بسیار متفاوت بود. فصل قبل، همه چیز با دست نقاشی شده بود و کمی شبیه فرش یا پنجره های شیشه ای رنگی بود. و بعد وارد این یکی شدیم، بدون چاپ یا پارچه های طرح دار. مدل‌ها پابرهنه بودند و کاملاً قابل مشاهده بودند، در حالی که قبلاً از کلاه یا سازه‌های چوبی استفاده می‌کردند که بدن را مبهم می‌کرد. همچنین اولین بار بود که موسیقی متن موسیقی کلاسیک داشتیم. یک آزادی، سبکی در لباس وجود داشت.

برای پاییز 2022، ما می‌خواستیم چیزها استفاده مضاعف داشته باشند. این نگاه بسته بندی شده (دوم از چپ و دوم از راست بالا) تبدیل به کیسه می شود. جزئیات لباس از محدودیت های چنین تحولی مطلع شد. به عنوان مثال، جلوی ژاکت دارای دو جیب گرد بزرگ است و دلیل آن این است که آنها کناره های کیف هستند. بدون آن، شاید آن جیب ها وجود نداشتند. این دو نگاه (در بالا مرکز، بالا سمت راست) مورد علاقه من از مجموعه بهار هستند. ما بالشتک‌ها و محافظت‌های زیادی انجام می‌دهیم، و بسیاری از زیبایی‌شناسی برند مبتنی بر ژاکت کار لحافی است، اما این یک الگوی جدید برای ما بود – آشفته اما ساده. آنها را با دست روی کف استودیو با شابلون های بزرگ نقاشی کردیم. کمی شبیه روزهای قدیم بود که همه کارها را خودمان انجام می دادیم.

این مصاحبه ویرایش و فشرده شده است.