لئون گوتیه، آخرین عضو بازمانده یک واحد نخبه فرانسوی که به نیروهای متفقین در تهاجم روز D-Day برای خارج کردن نرماندی از کنترل آلمان نازی پیوست، در 100 سالگی درگذشت.
مرگ روز دوشنبه توسط رومن بیل، شهردار اویسترهام، یک جامعه ساحلی کانال انگلیسی، که نیروهای متفقین در 6 ژوئن 1944 در آن فرود آمدند، اعلام شد. گوتیه آخرین دهه های زندگی خود را سپری کرد. او با مشکل ریوی در بیمارستان بستری شده بود، آقای. وثیقه گفت.
آقای. گوتیه، یک چهره شناخته شده در سطح ملی، ماه گذشته به عنوان بخشی از مراسم بزرگداشت هفتاد و نهمین سالگرد D-Day با رئیس جمهور امانوئل ماکرون دیدار کرد.
در فرانسه، او صدای خاطره جنگ جهانی دوم و هشدار دهنده بود. او در سال 2019 به آسوشیتدپرس گفت: «به نسل های جوان باید گفت – آنها باید بدانند.» «جنگ زشت است. جنگ بدبختی است – بدبختی همه جا.»
آقای. گوتیه بیشتر زندگی خود را پس از جنگ وقف مصاحبه، شرکت در مراسم بزرگداشت و کمک به ایجاد موزه ای در اوسترهام کرد که به یاد کماندوهای فرانسوی که به آزادسازی نرماندی کمک کردند.
شهردار گفت: «او برای ما یک پدر، برای ما یک پدربزرگ، شخصیت مهم زندگی روزمره بود. او قهرمان سال 1944، قهرمان 6 ژوئن، اما پیرمرد کوچکی بود که همه می شناختند.
لئون گوتیه در اکتبر متولد شد. 27، 1922، در Fougères، روستایی در بریتانی، و در میان خاطرات تلخ جنگ جهانی اول بزرگ شد. او در سال 1940 در 17 سالگی به نیروی دریایی فرانسه پیوست. هنگامی که فرانسه در ژوئن همان سال به دست حمله رعد اسا آلمان افتاد، او به بریتانیا رفت. ، جایی که ژنرال شارل دوگل فرانسوی هموطنان خود را جمع می کرد.
در روز D، آقای. گوتیه و همرزمانش در یگان کماندوی کیفر جزو اولین امواج نیروهای متفقین بودند که به سواحل به شدت دفاع شده شمال فرانسه اشغالی یورش بردند و آزادی اروپای غربی را آغاز کردند. در یک نیروی تهاجم عظیم که عمدتاً از سربازان آمریکایی، انگلیسی و کانادایی تشکیل شده بود، سروان. کماندوهای فیلیپ کیفر تضمین کردند که فرانسه نیز شاهکارهایی دارد که باید به آنها افتخار کرد، پس از بی‌حرمتی به اشغال نازی‌ها، که در آن برخی تصمیم گرفتند با نیروهای آدولف هیتلر همکاری کنند.
آقای “برای ما خاص بود.” گوتیه در مقاله 2019 به یاد آورد. خوشحال شدیم که به خانه آمدیم. ما در سر فرود بودیم. انگلیسی ها اجازه دادند چند متر جلوتر برویم.» وی افزود: برای ما آزادی فرانسه، بازگشت به خانواده بود.
کماندوها با حمل تفنگ و مهمات چهار روزه در ساحل شمشیر به ساحل آمدند. در حالی که به سرعت به سمت ساحل می‌رفتند، سیم خاردار را زیر تگرگ گلوله بریدند. آنها 78 روز را در خطوط مقدم جبهه گذراندند و تعداد آنها رو به کاهش بود. از 177 نفری که به ساحل رفته بودند، تنها 22 نفر از مرگ یا جراحت نجات یافتند.
هدف اولیه آنها یک پناهگاه به شدت مستحکم در چند مایل دورتر بود و کماندوها چهار ساعت جنگیدند تا به آنجا برسند و آن را بگیرند. او گفت: «وقتی به دیواره‌های سنگرها رسیدیم، نارنجک‌ها را از طریق شکاف‌ها به داخل پرتاب کردیم. گوتیه یادآور شد. او بعداً در اثر پریدن از قطار مچ پای چپ خود را مجروح کرد و مجبور شد بیشتر زمان جنگ را بیرون بنشیند. مچ پای او تا پایان عمر طولانی به طرز دردناکی متورم شد.
آقای. گوتیه با همسرش دوروتی زمانی که در بریتانیا مستقر بود ملاقات کرد و بیش از 70 سال است که ازدواج کرده اند. پس از جنگ، او در ساخت بدنه اتومبیل و سپس آموزش مکانیک کار کرد و قبل از بازگشت به فرانسه در بریتانیا، نیجریه و کامرون زندگی کرد.
آقای. گوتیه گفت که دوست ندارد درباره جنگ صحبت کند. او می‌گوید: «هر چه بزرگتر می‌شوی، فکر می‌کنی شاید پدری را کشته‌ای، از یک زن بیوه شده‌ای» و افزود: «زندگی با او آسان نیست».
او دوستی نزدیکی با یک سرباز آلمانی سابق که در نرماندی ساکن شده بود، یوهانس بورنر برقرار کرد و آن دو اغلب با هم از وحشتی که دیده بودند صحبت می کردند. در بیانیه ای، آقای مکرون گفت: آقای گوتیه “فضیلت های یک جنگجو و یک صلح طلب را یکی کرده بود.”
آقای. از گوتیه فرزندان زیادی به جای مانده است، از جمله یک نوه که در 6 ژوئن 2017 – دقیقاً 73 سال پس از D-Day – به دنیا آمد.
