با این حال، به تدریج بازدیدها و پیامک ها کاهش یافت. یک سری اختلافات باعث شد رندی از مادر و خواهرش فاصله بگیرد. مادر رندی به من گفت که یکی از اولین مشاجرات آنها زمانی شروع شد که کیت هنوز در بیمارستان بود. او نگران بود که مراقبت از او باعث غلبه بر رندی شود و احساس کرد که در عوض باید توسط متخصصان پزشکی مراقبت شود تا خانواده به او کمک کنند. اما رندی نپذیرفت. در طول اقامت کوتاه پدرش در مرکز توانبخشی، او گفت که کارکنان نتوانستند احتباس مایعات او را درمان کنند، که در نهایت منجر به سفر دیگری به بیمارستان شد. وقتی مادر رندی فهمید که کیث در حال رابطه است، دیگر احساس نمی کرد جای اوست که در کنار او باشد.
دوست دختر کیت، جکی داویلا، مدیر سابق خانه سالمندان، مرتباً به او مراجعه می کرد تا به او کمک کند دوش بگیرد و او را در ملاقات با پزشک همراهی کند. او و رندی زمانی که به کیت کمک می‌کردند به ماشین رفت و آمد کنند، هماهنگ حرکت کردند. اما حمایت جکی ممکن است گاهی شکننده باشد. او یک شغل تمام وقت در مدیریت بیماران سرطانی انجام داد و همچنین اعضای خانواده بیمار خود را بررسی کرد. در شب‌هایی که پس از مشاجره با کیث آنجا را ترک می‌کرد، رندی فقط می‌توانست امیدوار باشد که قبل از گذشت زمان زیادی بازگردد.
رندی همچنین دوست پسری به نام دمونتا کامینگز داشت که 28 ساله بود و به عنوان راننده کامیون کار می کرد. در روزهای مرخصی، او با پسر 8 ساله‌اش که یک دانش‌آموز کلاس سومی کنجکاو و رسا بود، آمد تا با کیت فوتبال تماشا کند یا دختران را به خرید ببرد. دخترها وقتی در اطراف بودند روشن شدند. وقتی بیگ دیمونتا در راه بود، دمونتا کوچولو گاهی یک هفته یا بیشتر با رندی می ماند.
الین برودی، مددکار اجتماعی، در یک مطالعه پیشگام بر روی مراقبان کودکان بزرگسال، دریافت که در هر خانواده ای که والدین سالخورده ای نیاز به مراقبت دارند، معمولاً یک “حمل کننده بار” وجود دارد – یک عضو مجرد که بار عمده مسئولیت ها را به دوش می کشد، حتی زمانی که در تئوری، دیگرانی بودند که می توانستند کمک کنند. برودی در سال 1966 در مجله “فرایند خانواده” نوشت: “این پدیده با منظم و فراوانی چشمگیر ظاهر می شود.”
حامل بار می تواند صبور و فداکار باشد اما در عین حال تلخ. حدود یک نفر از هر سه مراقب رابطه خود را با خواهر و برادرهای رو به وخامت گزارش کردند. آنهایی که با والدین خود زندگی می کردند استرس بیشتری را تجربه کردند – “مشکلات ممکن است تشدید شود اگر خانه کوچک یا مجهز به مراقبت نباشد و در نتیجه شلوغی یا از دست دادن حریم خصوصی باشد.” برودی دریافت که دختران بیشتر احتمال دارد علائم افسردگی، بیقراری و احساس انزوا و از دست دادن را گزارش کنند. در مطالعه‌ای که بعداً روی مراقبین ساندویچ شده با خواهر و برادر منتشر شد، که در سال 2003 منتشر شد، دو سوم از گسترش «ناعادلانه» زایمان و «احساس ناراحتی قابل‌توجه» در نتیجه گزارش کردند. یک زن به محققان گفت که خواهرانش تا حدودی کمک کردند – یکی از آنها یک هفته در سال پرواز می کرد و دیگری در امور مالی کمک می کرد – “اما هنوز هم مواقعی وجود دارد که من را عصبانی می کند.” امروزه زنان اکثریت مراقبان خانواده هستند، اگرچه در میان هزاره ها، سهم مردان نزدیک به نصف است.
