ریویچی ساکاموتو، یکی از برجسته‌ترین آهنگسازان ژاپنی و بنیان‌گذار گروه تکنو پاپ ارکستر جادوی زرد که آهنگساز فیلم‌هایی از جمله «آخرین امپراتور»، «آسمان پناهگاه» و «بازگشته» بود، روز سه‌شنبه درگذشت. او 71 سال داشت.
صفحه اینستاگرام او تاریخ درگذشت او را اعلام کرد، اما جزئیات بیشتری ارائه نکرد. آقای. ساکاموتو در ژانویه 2021 گفت که تشخیص سرطان رکتوم دریافت کرده و تحت درمان است.
در تکنوهای آینده‌نگر، آثار ارکسترال، آهنگ‌های بازی ویدیویی و تکنوازی صمیمی پیانو، به همان اندازه راحت است. ساکاموتو موسیقی جذاب، احساسی و عمیقاً با صداهای اطرافش ایجاد کرد. او در کنار انتشار آلبوم‌های انفرادی متعدد، با طیف وسیعی از نوازندگان در ژانرهای مختلف همکاری داشته است و یک جایزه اسکار، یک بفتا، یک گرمی و دو گلدن گلوب دریافت کرده است.
ارکستر جادوی زرد او که در اواخر دهه 1970 و اوایل دهه 80 در نمودارها جابجا شد، آهنگ های جذابی مانند “بازی رایانه ای” را روی سینت سایزرها و ترتیب دهنده ها تولید کرد، در حالی که ایده های غربی موسیقی ژاپنی را نیز طعنه زد.
کارستن نیکولای، نوازنده، یکی از همکاران قدیمی، در یک پیام گفت: موضوع اصلی او کنجکاوی است.مصاحبه تلفنی در سال 2021. “ریویچی خیلی زود متوجه شد که لزوماً یک ژانر خاص آینده موسیقی نخواهد بود – که گفتگو بین سبک های مختلف و سبک های غیر معمول ممکن است آینده باشد.”
آقای. ساکاموتو در اوایل دهه 1980 شروع به دستیابی به شهرت گسترده ای کرد که ناگیسا اوشیما کارگردان از او خواست تا در کنار دیوید بووی در فیلم «کریسمس مبارک، آقای. لارنس، فیلمی در سال 1983 درباره اردوگاه اسرای جنگی ژاپنی. آقای. ساکاموتو که هیچ پیشینه ای در زمینه بازیگری نداشت، با این شرط موافقت کرد که بتواند فیلم را نیز بازی کند.
تیتراژ مصنوعی فیلم همچنان یکی از آهنگ های Mr. معروف ترین ساخته های ساکاموتو. او اغلب آن را اقتباس کرد، از جمله برای “رنگ های ممنوع”، یک نسخه آواز با خواننده دیوید سیلویان، و همچنین اجرای پیانو و تنظیم های گسترده ارکستر.
سپس موسیقی برای فیلم های کارگردان برناردو برتولوچی، از جمله “آخرین امپراتور” (1987)، “آسمان پناهگاه” (1990) و “بودای کوچک” (1993) آمد.آقای. برتولوچی خواستار بود – او فریاد می زد “احساسی تر، احساساتی تر!” در آهنگساز، و او را وادار به بازنویسی موسیقی در خلال جلسات ضبط با یک ارکستر 40 نفره کرد – اما “آخرین امپراتور” برنده جایزه شد. ساکاموتو جایزه اسکار در سال 1988.
آقای. ساکاموتو در اواخر دهه 1990 با آلبوم «BTTB» یا «Back to the Basics» به ریشه‌های کلاسیک خود بازگشت، مجموعه‌ای از تنظیم‌های احساسی و ظریف پیانو که کلود دبوسی را برانگیخت، همراه با سرگردانی تجربی بیشتر در باطن پیانو در روح جان کیج
این نسخه شامل «جریان انرژی» بود که در ابتدا برای تبلیغی برای یک نوشیدنی ویتامین نوشته شد و پس از تماس گسترده بینندگان تلویزیونی برای پرسیدن اینکه چگونه می توانند موسیقی را پیدا کنند، به صورت تک آهنگ منتشر شد.در بحبوحه دهه گمشده ژاپن – اصطلاحی برای رکود اقتصادی که پس از سالها رشد مبتنی بر فناوری به وجود آمد – به نظر می رسید که تصنیف ملایم پیانو آرامشی را ارائه می دهد.
او می‌گوید: «شاید به این دلیل است که مردم به دنبال شفا هستند، تا پاسخی برای استرس رکود اقتصادی کشورشان بدهند. زمانی که «جریان انرژی» به اولین آهنگ ساز تبدیل شد که به شماره شماره 1 رسید، ساکاموتو حدس زد. 1، در سال 1999، در نمودار Oricon ژاپن.
پس از فاجعه هسته ای در نیروگاه هسته ای فوکوشیما دایچی در سال 2011، آقای. ساکاموتو به یکی از فعالان جنبش ضد هسته‌ای ژاپن تبدیل شد و کنسرت No Nukes را در سال 2012 ترتیب داد که در آن ارکستر جادویی زرد و گروه Kraftwerk، یکی از تأثیرگذاران اصلی Yellow Magic، اجرا کردند.
یک روز قبل از کنسرت، او در یک تظاهرات در خارج از اقامتگاه نخست وزیر ژاپن سخنرانی کرد. او گفت: «من به عنوان یک شهروند اینجا آمده ام. این مهم است که همه ما آنچه را که می توانیم انجام دهیم و صدای خود را بلند کنیم.»
آقای. ساکاموتو در سال 2014 متوجه شد که به سرطان گلو مبتلا شده است. در طول درمان، کار را متوقف کرد اما زمانی که کارگردان آلخاندرو جی. ایناریتو از او خواست برای فیلمش «بازگشته» موسیقی بنویسد، کار را متوقف کرد. با آقای Nicolai که با نام Alva Noto، Mr. ساکاموتو تعداد زیادی ترس نورانی تولید کرد که مورد تحسین گسترده قرار گرفت.
او پروژه جدیدی را در ادای احترام به آندری تارکوفسکی، یکی از تأثیرات ماندگار او، طراحی کرد که به «آسینک» 2017 تبدیل شد، اولین آلبوم انفرادی او پس از هشت سال و خلاصه‌ای از کار حرفه‌ای‌اش، با آهنگ‌های آوازه‌آمیز، صداهای ترکیبی اثیری، و ضبط. از نویسنده پل بولز در حال خواندن قطعه ای در مورد مرگ و میر از “آسمان پناه”.
در سالهای بعد، آقای موسیقی ساکاموتو به طور فزاینده ای جادار و محیطی می شد و با جریان زمان هماهنگ می شد. او در مصاحبه ای با وب سایت The Creative Independent توضیح داد که چرا موسیقی قدیمی خود را بسیار کندتر از گذشته پخش می کند. او گفت: “من می خواستم طنین را بشنوم.” من می‌خواهم یادداشت‌های کمتری داشته باشم و فضای بیشتری داشته باشم. فضاها، بدون سکوت. فضا طنین انداز است، هنوز زنگ می زند. من می‌خواهم از آن طنین لذت ببرم و رشد آن را بشنوم.»
ریویچی ساکاموتو در ژانویه متولد شد. 17، 1952، در توکیو. پدرش، کازوکی ساکاموتو، یک ویراستار مشهور ادبی بود و مادرش، کیکو (شیمومورا) ساکاموتو، کلاه های زنانه را طراحی می کرد.
او در سن 6 سالگی آموزش پیانو را آغاز کرد و کمی بعد شروع به آهنگسازی کرد. تأثیرات اولیه شامل باخ و دبوسی بود – که زمانی آنها را “دریچه تمام موسیقی قرن بیستم” می نامید – و او جاز مدرن را در دوران نوجوانی با گروهی از شورشیان هیپستر کشف کرد. (در اوج جنبش اعتراضی دانشجویی، او و همکلاسی هایش دبیرستان خود را برای چند هفته تعطیل کردند).
آقای. ساکاموتو به هنر مدرن و به ویژه آثار آوانگارد کیج کشیده شد.او آهنگسازی و اتنوموزیکولوژی را در دانشگاه هنر توکیو خواند و شروع به نواختن با سینت سایزرها و اجرا در صحنه پاپ محلی کرد.
در سال 1978، آقای. ساکاموتو اولین آلبوم انفرادی خود را با نام «هزار چاقو» منتشر کرد، ملغمه‌ای تریپی که با خواندن شعری از مائو توسط نوازنده از طریق خواننده آغاز می‌شود و سپس آهنگ رگی و دسته‌ای از بداهه‌پردازی‌های الهام گرفته از هربی هنکاک را دنبال می‌کند. در آن سال، نوازنده باس، هارومی هوسونو، از او و درامر یوکیهیرو تاکاهاشی دعوت کرد تا یک گروه سه‌گانه تشکیل دهند که تبدیل به ارکستر جادوی زرد شد. (آقای.تاکاهاشی در ژانویه درگذشت.)
آلبوم 1978 گروه با نام خود، موفقیت بزرگی بود و بر ژانرهای موسیقی الکترونیکی متعددی، از سینت پاپ تا تکنو تأثیر گذاشت. این گروه در سال 1984 از هم پاشید، تا حدی به این دلیل که آقای. ساکاموتو می خواست کار انفرادی را دنبال کند. (آنها از دهه 1990 به طور دوره ای با هم متحد شده اند.) ساکاموتو در آلبوم 1980 خود “B-2 Unit” که شامل تک‌آهنگ الکترومغناطیس ماورایی “Riot in Lagos” بود، به رویکردهای پیشرفته و پیشرفته ادامه داد.
پس از فیلم های برتولوچی، آقای. ساکاموتو ظاهراً همه جا حضور داشت – حضور در موزیک ویدیوی مدونا، مدلینگ برای Gap و نوشتن موسیقی برای المپیک 1992 بارسلونا. همکاران او برای آلبوم های التقاطی “Neo Geo” (1987) و “Beauty” (1989) شامل ایگی پاپ، یوسو ندور، و برایان ویلسون بودند و او با یک گروه فیوژن جهانی از پنج قاره تور برگزار کرد.
در اواسط دهه 1990، آقای. ساکاموتو خود را به عنوان یک آهنگساز کلاسیک تغییر داده بود و در یک تریو پیانو، آهنگ‌های قبلی خود را به تور می‌رفت. آثار او به طور همزمان در مقیاس و مضامین بزرگ شد: او سمفونی، “اختلاف”، کاوش در غم و اندوه و رستگاری (با مشارکت کلامی دیوید برن و پتی اسمیت) و اپرا، “LIFE”، مراقبه ای در مورد تاریخ قرن بیستم نوشت. که نظرات متفاوتی دریافت کرد.
در کنار نوشتن موسیقی برای بازی های ویدیویی و طراحی آهنگ های زنگ گوشی نوکیا 8800، آقای. ساکاموتو بر پخش زنده کنسرت‌هایش نظارت داشت که دارای عملکرد “کف زدن از راه دور” بود، که در آن بینندگان آنلاین می‌توانستند کلید F کیبورد خود را برای تشویق فشار دهند. سکته مغزی بر روی صفحه نمایش در سالن ضبط می شود.
در قرن بیست و یکم، او دوباره شروع به تمرکز روی کارهای تجربی بیشتر کرد، با الهام از نسل جدیدی از همکاران از جمله تهیه کننده Fennesz و Mr. نیکولای، که قطعات الکترونیکی پر زرق و برق را روی Mr. پیانوی ساکاموتو.
او به من یاد داد که نباید از ملودی بترسم. نیکولای گفت: “این ملودی امکان آزمایش را نیز دارد.”
آقای. ساکاموتو به عنوان یک دوستدار محیط زیست صریح شد و صدای ذوب یخچال های طبیعی را برای آلبوم سال 2009 خود “Out of Noise” ضبط کرد. برای بخش‌هایی از «آسینک»، او با یک پیانوی بدون کوک اجرا کرد که بخشی از آن در سونامی توهوکو در سال 2011 غرق شده بود.
او آلبومی را که آخرین آلبومش به نام «12» بود، پس از یک بستری طولانی در بیمارستان، طی سالهای 2021 و 2022 به‌عنوان نوعی دفتر خاطرات از طرح‌ها ضبط کرد. “من احساس می کردم که این یک اثر درمانی کوچک روی بدن و روح آسیب دیده من خواهد داشت.”
در ماه دسامبر، او یک کنسرت پیانو انفرادی با پخش زنده حرفه ای را در استودیو 509 توکیو برگزار کرد.
آقای. ساکاموتو در سال 1972 با ناتسوکو ساکاموتو ازدواج کرد و 10 سال بعد از هم جدا شدند. ازدواج دوم او با موسیقیدان آکیکو یانو در سال 1982 به طلاق در سال 2006 ختم شد. شریک زندگی او نوریکا سورا بود که به عنوان مدیر او خدمت می کرد. اطلاعات در مورد بازماندگان او بلافاصله در دسترس نبود.
آقای. توجه ساکاموتو به صدا زندگی روزمره او را فراگرفت. پس از سالها غذا خوردن در رستوران کاجیتسو منهتن، او در مصاحبه‌ای با نیویورک تایمز در سال ۲۰۱۸ به یاد آورد، او ایمیلی به سرآشپز نوشت: «من عاشق غذای شما هستم، به شما احترام می‌گذارم و این رستوران را دوست دارم، اما متنفرم. موسیقی.” سپس، بدون هیاهو یا پول، لیست های پخش ظریف و خوش ذوقی را برای رستوران طراحی کرد.
او صرفاً می‌خواست صداهای بهتری در کنار وعده‌های غذایی خود داشته باشد.
