پسری که چهره اش خارج از تمرکز است، به سمت شما می رود. یک سطل در دست دارد و یک فنر خفیف در قدم هایش دیده می شود. در پیش زمینه، لباس ها بالای قاب آویزان هستند، مانند موانعی که مانع از نگاه کردن شما می شوند. و این پسر، از کجا می آید؟ او به کجا می رود؟ چرا او با وجود اینکه توسط انبوهی از زباله ها و بوته ها احاطه شده است خوشحال به نظر می رسد؟ اگر تا به حال در لاگوس، نیجریه زندگی کرده‌اید، می‌دانید که این لباس‌ها به احتمال زیاد یونیفورم مدرسه او هستند که تازه شسته و پهن کرده تا خشک شوند، و گام‌های خوشحال کننده او از تمام کردن لباس‌های روز است. همه چیز – پسر، انبوه زباله، بوته – خارج از تمرکز است، و آنچه واقعاً دیده می‌شود لباس‌هایی است که زندگی او را چارچوب می‌دهند.
این صحنه از «نزدیک شدن» اثر Logo Oluwamuyiwa، یکی از هفت هنرمند در نمایشگاه جاری «عکاسی جدید 2023» در موزه هنر مدرن، تجسم زیگزاگ فنری لاگوس است که به شیوه‌ای خوشمزه و ظریف از طریق نمایش ارائه شده است. اگرچه “عکاسی جدید 2023” بیست و هشتمین نسخه از مجموعه مشهور MoMA از زمان افتتاح آن در سال 1985 است، اما اولین نمایش گروهی در تاریخ موزه است که آثار عکاسان زنده غرب آفریقا را به نمایش می گذارد. این چرخش به سوی چشم‌انداز جهانی‌تر در حال حاضر ثمرات جالبی به بار می‌آورد زیرا موزه مجموعه‌ای از آثار کلانی عباس، آبراهام اوغوباس و آکین‌بوده آکینبی – سه نفر از عکاسان نمایشگاه را به دست می‌آورد. اولورمی سی. اونابانجو، یکی از متصدیان نمایشگاه MoMA که این نمایشگاه را سازماندهی کرده است، می گوید: “این یک افتخار واقعی بود که این آثار را به مجموعه وارد کردم.” ، مستند و انتزاعی، در تصاویر فتوژورنالیستی یاغازی امیزی از تظاهرات #EndSARS در اکتبر 2020 در نیجریه، زمانی که جوانان خواستار پایان دادن به خشونت پلیس و انحلال واحد معروف به جوخه ویژه ضد سرقت شدند.
در سال 2014، یک سال پس از شروع مجموعه “لاگوس تک رنگ” خود، که آثارش در این نمایش از بین آنها انتخاب شد، اولوواموییوا، 23 ساله در آن زمان، شروع به بازدید از مرکز هنرهای معاصر لاگوس کرد – یک سازمان هنری غیرانتفاعی مستقل که در سال 2007 توسط کیوریتور نیجریه ای بیسی سیلوا – جایی که او کار عکاسان خیابانی رابرت فرانک و گری وینوگرند را کشف کرد.
اولوواموییوا در تماس تلفنی گفت: «آنها به من کمک کردند تا حس خویشاوندی را توسعه دهم، و من مطمئن شدم که عکاسی راهی معتبر برای درک یک شهر است.» تفاسیر او از لاگوس تند و سریع است و با محیطی که در آن کار می‌کند مطابقت دارد، با این حال او موفق می‌شود چیزهایی را که فقط برای کسی که از نزدیک می‌نگرد می‌تواند آشکار کند، روشن کند. در چنین لحظاتی، مانند «رئیس و دستیار» که در آن دو مرد در دانفو (مینی‌بوس‌های زرد رنگ که برای حمل‌ونقل عمومی استفاده می‌شوند) به نظر می‌رسد در حال زمزمه کردن با یکدیگر هستند، یا در «Hazy II»، جایی که نور از زیر سرزمین اصلی سوم می‌بارد. پل روی دو پیکر ایستاده در یک قایق رانی، تصاویر از سطوح تیز خود فراتر می روند و درخشندگی مه آلودی پیدا می کنند. ریزش جای خود را به گیجی می دهد و اضطراب های خصوصی زندگی لاگوس تشدید می شود.
تاریخچه ای کوتاه از لاگوس: این شهر که بومیان آن آئوری ها زندگی می کردند، زمانی یک پاسگاه نظامی برای پادشاهی بنین باستان، یک بندر تجارت برده برای پرتغالی ها بود که آن را به نام شهر خود نامگذاری کردند و در نهایت نقطه ورود استعمار بریتانیا به نیجریه بود. .
بقایای این تاریخ‌ها، که اکنون عمدتاً ناپدید شده‌اند، در ساختمان‌ها و خانه‌های مستعمره بریتانیایی با معماری کوبایی-برزیلی که توسط افرادی که قبلا برده‌شده بودند و در اواخر قرن نوزدهم به نیجریه بازگشتند، وجود دارد. آماندا ایهم در سال 2015، به عنوان بخشی از مجموعه خود “راه زندگی” شروع به عکاسی از کاسا د فرناندز، یکی از ساختمان‌های دوران استعمار در دهه 1840 کرد. مالکیت آن از آفریقایی-برزیلی‌ها به حراج‌ده‌ها به مالکی یوروبا که آن را به یک بار تبدیل کرد، و به دولت استعماری که آن را یک بنای تاریخی اعلام کرد و از آن به عنوان اداره پست استفاده کرد، منتقل شد. در میان کابل‌های برق از خیابان‌ها، با تیرها و نرده‌های قدیمی، درخشش صورتی ساختمان – پتینه‌ای از روزهای شکوهش – عمدتاً کنده شده است و آجرهای قهوه‌ای زیر آن را نمایان می‌کند، یک راهپیمایی طولانی به سوی مرگی قریب‌الوقوع.
ایهم، بر خلاف اولوواموییوا، و شاید به دلیل آموزش خودش به عنوان روان درمانگر، تصاویری با لحن ملایم و آهسته می سازد، انگار به دنبال صدا گوش می دهد، اما سنگین و در نظر گرفته شده، انگار که هر فریم را از فک بیرون می کشد. فراموشی . Iheme به معنای واقعی کلمه سنگی را از زیر آوار کازا د فرناندز نجات داد که بدون هیچ توضیحی توسط دولت در سال 2016 تخریب شد. موارد موجود در عکس‌های دیگر شامل بلیط‌های حمل و نقل، پرونده‌های دولتی “محرمانه” و گذرنامه‌هایی است که او از طبقات یک ثانیه نجات داده است. ساختمان مخروبه ای که قبلاً وزارت دادگستری فدرال را در خود جای داده بود.
عکس‌های آکین‌بوده آکین‌بیی – اگرچه نه به‌طور مستقیم – این بازرسی از تاریخ‌های ناپدید شده‌ای را که در اطراف لاگوس در کمین هستند و توسط ارواح رویدادهای ملی شکار شده‌اند، ادامه می‌دهند. وقتی به تصاویر او از ساحل بار در جزیره ویکتوریا و انتخاب از مجموعه‌ای که این عکاس 76 ساله در سال 1982 شروع کرد، نگاه می‌کنیم، نمی‌توان تشخیص داد که اعدام‌های کودتاچیان و سارقان مسلح در ملاء عام توسط هزاران نفر از مردم لاگوسی انجام شده است. ، اینجا اتفاق افتاد در عوض، با تمرکز بر شلوغی که پس از دهه ۷۰ خشونت بار در ساحل بار به کسالت تبدیل شد، یک پالت سیاه و سفید گرم ابداع کرد – مقاومت در برابر دوربین های دیجیتال و چسبیدن فقط به لنزهای زمینی با دست – که شن و آب را به شن و ماسه تبدیل می کند. همان رنگ، به طوری که زنی نمازگزار با لباس سفید، از مجموعه صندلی های خالی به سمت لبه قاب دور می شود، کتاب مقدس کوچکش کمی بالا رفته، به نظر می رسد با پاهایش دریا را تقسیم می کند. در گالری‌های طبقه دوم، عکس‌ها با چیزهایی شبیه به گیره‌های اداری آویزان شده‌اند – تکنیکی تکان دهنده که نشان می‌دهد می‌توان آنها را به راحتی از بین برد، همان‌طور که وقتی دولت ساحل دریا را محاصره کرد، دنیای ساحل بار از بین رفت. مردم، زمین را باز پس گرفتند و آن را به یک «آتلانتیک سیتی» گران قیمت و شیک تبدیل کردند.
اگرچه این یک نمایشگاه عکاسی است، اما چرخش‌های ناگهانی و خارق‌العاده‌ای اتفاق می‌افتد که با کار کلانی عباس شروع می‌شود، زمانی که خطوط بین عکاسی، مجسمه‌سازی و نقاشی محو می‌شود. عباس با انتقال عکس‌های مربوط به دهه 1960 از آرشیو خانواده‌اش به قاب‌های چاپی چوبی، از زمانی که پدرش یک شرکت چاپ لترپرس را اداره می‌کرد، از آرشیو شخصی استفاده می‌کند تا تاریخ را به گونه‌ای به تصویر بکشد که تکمیل کننده پرتره‌های شگفت‌انگیز علف‌زار و غم‌انگیز کارل اوهیری باشد. ، که نگاتیوهای دور ریخته شده مختلفی را از استودیوهای عکس در لاگوس که بسته شده بودند یا به عکاسی دیجیتال روی آورده بودند جمع آوری و توسعه دادند. نصب مجله بزرگ خانوادگی عباس که فلسفه، آداب و رسوم و سنت‌های شخصی را شرح می‌دهد – برخی به زبان یوروبا – به دلیل موارد غیر مزاحم و قدیمی عباس، کمتر بی‌جا به نظر می‌رسد. («اسکیت برد» اوهیری به خوبی کار نمی کند زیرا این آیتم که یک لاگوسیانی معلول را در خیابان های شلوغ و به دنبال آن فیلمساز منتقل می کند، کمی دشوار است.)
در مرکز گالری، دستکاری های لایه ای دستی و دیجیتالی عکاسی آبراهام اوغوباس بر روی متون (سوابق مربوط به دوره استعمار نیجریه) وجود دارد که در عین حال که محدودیت های رسانه را گسترش می دهد، ستون فقرات عالی را برای نمایشگاه فراهم می کند.
این رقص چشمگیر با مادیات در نمایش احتمالاً به اوج خود می رسدپوسترهای Oluwamuyiwa، برای برداشتن توسط بازدیدکنندگان. اولین چیزی که گردشگران در لاگوس ممکن است متوجه شوند، انبوه غرفه‌های کنار جاده‌ای است که در آن معامله‌گرانی که اقلام مشابهی را می‌فروشند، دور هم جمع می‌شوند، گویی تکرار محض برای جلب توجه هر رهگذری کافی است، و اقلام برای فروش به صورت عمومی برای پراکندگی آسان، با روحیه شهری که در آن همه چیز باید به سرعت حرکت کند، زیرا آن طور که در لاگوس می گویند حتی «زمان برای بررسی زمان» کافی نیست. این پوسترها دعوتی به روح هولناک لاگوس است که با عکس‌های اولوواموییوا منعکس شده است – تشک‌های خوابی که روی هم قرار گرفته‌اند (“دستیاران استراحت”) و مینی‌بوس‌های پارک شده در کنار هم (“Danfo Roofs”).
«عکاسی جدید 2023» یک مورد قانع کننده برای چرخش مجموعه به سمت یک چشم انداز جهانی متمرکز بر یک شهر است. در نمایشگاه هارمونی وجود دارد و اجازه می دهد تا آزمایش هایی در مورد اینکه یک نمایش عکاسی در زمانی که تفاوت های ظریف در آغوش گرفته می شود چگونه باشد. با یک لنگر مشترک، نشان می دهد که چگونه آثار هفت نفر، که به درستی مشبک شده اند، ممکن است مقدمه ای شگفت انگیز برای مخاطبان دوره گرد باشد. انتخاب لاگوس به عنوان یک نقطه شروع کنجکاو اما زیرکانه است. لاگوس که در کشوری قرار دارد که در حال حاضر به خاطر موسیقی Afrobeats و صحنه هنری در حال رشد سرمایه فرهنگی خود را به دست آورده است، لاگوس با سرعت فوق‌العاده‌اش برای خارجی‌ها دوستی خاصی ندارد. شهری است که برای عشق ورزیدن به صبر، کار، و شجاعت و شاید کمی شجاعت نیاز دارد. این نکته‌ی نمایش است: هنر حیرت‌انگیز نیازمند تلاش بیشتر است و ارزش آن را دارد.
عکاسی جدید 2023: کلانی عباس، آکینبود آکینبی، یاغازی امزی، آماندا ایهم، آبراهام اوغوباس، کارل اوهیری، لوگو اولوواموییوا
تا سپتامبر 16، موزه هنرهای مدرن، خیابان 53 غربی 11; 212-708-9400; moma.org.
